Strona:Klemens Junosza - Drobiazgi.djvu/142

144

 Na górze dało się słyszeć głuche jakieś stąpanie.
 — A co?! szepnęła hrabina, blada jak śmierć.
 Stąpanie było coraz głośniejsze.
 Hrabia były dyplomata i wojownik rzekł do mnie zcicha.
 — Wiesz pan, że to zaczyna być interesującem.
 Z sufitu upadł kawał tynku i uderzył w samowar.
 Kobiety krzyknęły.
 Za tynkiem posypała się połamana trzcina, i wśród obłoków kurzu, nad samym samowarem zawisnęło coś w szerokiem płóciennem ubraniu.
 O ile mogłem sądzić z pozoru, były to dwie nogi dorosłego mężczyzny, pod którego ciężarem załamał się spróchniały sufit. Nieszczęśliwy człowiek przybyły na górę w celu kradzenia owsa, wsuwał się powoli w otwór według nieubłaganego prawa grawitacji. Brzuch jego ocierał się o belkę — człowiek jęczał.
 Wszyscy milczeli, nawet hrabia przestał się uśmiechać.
 Nareszcie coś trzasło. Z sufitu upadł