Strona:Klemens Junosza - Drobiazgi.djvu/93

95

dziwi. Mierzyłem celnie w samo oko, bo już mam zwyczaj taki, lecz ptak się uniósł zbyt wysoko... Ha! mają szczęście ptaki!
 Stado kuropatw się porywa, więc Nemrod pali z obu luf.
 — Nie pozostanie żadna żywa; potem nabija strzelbę znów!
 Nie spadły ptaki jak kaskadą i strzał nie rozbił ich na pieprz, uciekło z matką całe stado, a w blizkich krzakach kwiknął wieprz.
 Ukryty wieśniak wypadł z rowu i krzyknął:
 — Panie! tego dość, cóż to za moda jakaś znowu, gadzinę strzelać jak na złość.
 Widząc, że mogą być skandale, rozprawa z wójtem oraz sąd, Nemrod się nie targując wcale, naprawia rublem strzelby błąd i zawoławszy psa do nogi, przekracza szybko gniewu kres, daje mu batów numer srogi:
 — A toś ty, szelmo, taki pies!?
 I już się niechce Nemrodowi, za nowym łupem dreptać w dal, głodny, zawraca ku domowi, wydanych rubli też mu żal.
 Po drodze spotkał kłusownika, co miał zwierzyny cały pęk, kilka mu rubli w łapę