Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/137

133

świec migały płomykami, za bractwem postępował szereg zakonników, zakapturzonych, brodatych.
 Na barkach przyjaciół spoczywała czarna trumna, a za nią tłoczyli się ludzie bogaci i biedni, starzy i dzieci, chrześcianie, a nawet i żydzi, bo i tych dobroczynność zmarłej nie mijała w potrzebie.
 Na trzeci dzień po pogrzebie rotmistrzowej, panna Antonina przyszła do mego dziadka. Była załzawiona, blada, ubrana w grubej żałobie.
 — Panie dobrodzieju — rzekła złamanym głosem, przychodzę cię prosić o jedną jedynę łaskę.
 — Rozkazuj pani — odpowiedział staruszek — w czem ci pomocnym być mogę?
 — Sprzedałam już dworek.
 — Słyszałem i co prawda nie mogę zrozumieć przyczyny pośpiechu.
 — O, panie, ja się bardzo spieszę, dziś odjeżdżam.
 — Dokąd? po co? Zostań pani z nami.
 — Postanowienie moje jest stanowcze. Proszę pana, oto pieniądze za sprzedany dworek, oto suma z zapisu mej drogiej opiekunki. Uczyń mi pan tę łaskę, weź i rozporządź niemi na cel ogólny, wedle swego uznania, na przytułek dla sierot, na co chcesz.
 — A pani? cóż dla pani? z czego żyć będziesz?
 — Ja znajdę sobie schronienie.