Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/35

31

 Dziadek, zmęczony przechadzką, usiadł pod drzewem, ja zbierałem muszle, na brzeg wyrzucone przez wodę.
 Od strony miasteczka nadszedł doktór. Na ramionach narzucony miał płaszcz hiszpański, w ręce trzymał trzcinę ze srebrną gałką
 — Dobry wieczór, panie Marcinie dobrodzieju — rzekł, ujrzawszy dziadka...
 — Dobry wieczór kochany konsyliarzu, dobry wieczór, na spacerek się wyszło... hę?
 — Trochę... Ruchu mi potrzeba, powietrza... potrzeba i mnie i każdemu. Cóż to jegomość dobrodziej przysiadłeś pod drzewem? Chodzić, chodzić jak najwięcej, zawsze to panu powtarzam.
 — Powtarzaj konsyliarzu zdrów, jabym tej rady chętnie posłuchał, ale nie mogę. Przeszedłem kawałek drogi i oto już nogi bolą, zadyszałem się... Starość, konsyliarzu, starość, a to taka choroba, na którą najlepsze mikstury nie wiele pomogą.
 — A ileż lat pan sobie liczy?
 — Siedemdziesiąt z czubem.
 — To i cóż, wiek piękny, ale siły jeszcze są. Pani rotmistrzowa starsza i chorowita, a przecież trzyma się.
 — Rotmistrzowa! to wyjątek, fenomen, jaka in-