Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/37

33

więc tych stosunków świadomy... Ja ją znam tak dawno, jak daleko pamięć moja sięga.
 — Ona chyba znacznie od konsyliarza starsza.
 — Starsza. Ja już sześćdziesiąt skończyłem, a ona ma teraz zapewne siedemdziesiąt i pięć. Nie wiem dokładnie, ale koło tego. Ja byłem dzieciakiem, a ona już mężatką. Znaliśmy się, bo nawet niejakie powinowactwo nas łączy.
 — Tak?
 — A tak, powinowactwo. I to podwójne, gdyż i z nią i z samym nieboszczykiem mężem. Jedna jej ciotka była za Głowackim, a nieboszczyk Dębicki, rotmistrz, skuzynowany był ze mną przez matkę.
 — Powiedz mi, panie doktorze — spytał dziadek — ponieważ jesteś wtajemniczony w te stosunki, powiedz mi z łaski swojej, dlaczego pani rotmistrzowa nigdy o mężu swoim nie wspomina?
 — Istotnie nie mówi nigdy i nie lubi, jak kto pyta. Ma widać przyczyny po temu.
 — Nie zdaje mi się, żeby uwłaczały one pamięci rotmistrza, bo trzeba doktorowi wiedzieć, że mnie to nazwisko nie obce. Słyszałem ja jeszcze za czasów, gdym w Warszawie mieszkał, o panu rotmistrzu Dębickim. Dobrze o nim mówiono, miał to być dzielny człowiek.