Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/49

45

kamień, tem śmielej, że już z jednym nieprzyjacielem mam mieć do czynienia, wyskoczyłem z za krzaka i zamierzywszy się kamieniem, zawołałem:
 — Co tu chcesz? czego szukasz, złodzieju?
 — Ach!
 Zmieszałem się i opuściłem ręce; przedemną stała panna Felicya przestraszona, zdziwiona, a w oczach jej błyszczały łzy.
 Nie miałem pojęcia, żeby osoba dorosła mogła się tak bać... Drżała na całem ciele, zbladła, a chwyciwszy mnie gwałtownie za rękę, że o mało nie krzyknąłem z bólu, spytała prawie szeptem:
 — Tyś tu był?...
 — Byłem... — wyjąkałem — byłem, proszę pani... bo... bo... ja myślałem... mnie się zdawało... zdawało mi się...
 — I słyszałeś? Powiedz, coś słyszał?
 — Słyszałem, proszę pani.
 — O ja nieszczęśliwa!... Moje dziecko, mój drogi, przecież wiesz, że ja byłam zawsze dobra dla ciebie, żem cię tak lubiła.
 — Prawda, proszę pani.
 — I zdaje mi się, że i ty mnie lubisz. Powiedz, lubisz ty mnie choć trochę?
 Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, przestępowałem tylko z nogi na nogę.