Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/54

50

 — Pani się boi, żebym nie powiedział, a ja... ja ciągle tylko myślę o pani... ja chciałbym być...
 — Czem?
 — Chciałbym być pani wiernym rycerzem, narażać się na niebezpieczeństwa, walczyć z dzikiemi potworami, za panią tylko i dla pani.
 — Powtórz-no, coś powiedział, bo chyba się przesłyszałam.
 Powtórzyłem.
 — No, no, proszę, a czy wiesz, co to znaczy?
 — Wiem — odrzekłem rezolutnie. — Pani będzie moją damą; dla pani będę walczył, będę pokonywał wroga, będę...
 Rozśmiała się na cały głos:
 — Mój ty rycerzu! — rzekła — mój waleczny — i znów wybuchnęła śmiechem. Po chwili przestała się śmiać i gładząc mnie po głowie, rzekła poważnie:
 — Za mały jeszcze jesteś na rycerza, a ja za duża na damę dla ciebie, ale jeżeli chcesz, możesz być moim paziem, każdy rycerz od tego zaczynał. Cóż o tem myślisz?
 Podskoczyłem z radości.
 — Dobrze — zawołałem — będę!
 — I będziesz mi służył wiernie?
 — Niech pani rozkazuje.