Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/64

60

dło być, psy na łańcuch wiązać co rano. Tfy! żeby nieboszczyk rotmistrz żył, inaczej jabym śpiewał dziś!...
 — Biedny rotmistrz! — rzekłem, aby coś powiedzieć...
 Starego rozczuliło moje westchnienie.
 — Oj, że biedny, to biedny, panie świeć nad jego duszą! Tyle świata przewędrował, w tylu bataliach był, kule go mijały i przyszło mu zginąć marnie.
 — Zabito go?
 — A zabił, zabił taki, co munduru nie nosił, co nawet pistoletu w garści trzymać nie umiał... Zabił odrazu, na miejscu, w samo serce trafił... Dyabeł mu pomagał, siła nieczysta, czary!
 — Ale za co? — spytałem.
 Kajetan, choć pijany, spostrzegł, że powiedział za dużo i cofać się zaczął.
 — Za co? toż panicz pyta! Przecie się ludzie nie zabijają z kochania, ale w złości jeden na drugiego nastaje.
 — Pojedynek?
 — Zkąd tam panicz może wiedzieć, co pojedynek?
 — W książkach opisują, czytałem.
 — No, kiedy panicz czytał, to niechże będzie