Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/67

63

 W przyciszonych tonach słychać było żale i skargi, to znów oderwała się nuta jednej z tych piosenek, jakie Kajetan wyśpiewywał, i znów żal, modlitwa...
 Podczas gdy panna Antonina grała, w sąsiednim pokoju było cichuteńko, nikt nie rozmawiał, nikt ani słówkiem nie przerywał.
 Widziałem przez drzwi otwarte, że pani rotmistrzowa ociera oczy, brat Serwacy siedzi w zadumaniu, a dziadek mój rnsza brwiami, co zwykle czynił, gdy był wzruszony lub smutny.
 I znów w dziecinnej głowie powstał cały szereg pytań: czemu ci starzy posmutnieli tak nagle? Czemu przestali mówić, czemu pochylają głowy na piersi? Co jest w tych dźwiękach? Dlaczego one i mnie rozmarzają, bo i ja także czuję, że mi się na płacz zbiera.
 Gdy ostatnie tony umilkły, pocichu, na palcach, wsunąłem się do stołowego pokoju i stanąłem za krzesłem brata Serwacego.
 — Ojcze! — spytałem go szeptem — dlaczego panna Antonina grywa tak smutno?
 — Bo smutno na świecie, moje dziecko — odrzekł, gładząc mnie po głowie i westchnął.
 — Czas już — odezwał się dziadek — późno, chodźmy do domu.