Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/94

90

mówiący głos zniżył i dźwięki fortepianu przeszkadzały słyszeć, uważałem jednak, że coś bardzo ciekawego mówi.
 Malowało się to na twarzach słuchaczów. Dziadek mój okulary na czoło zsunął, doktór głową kiwał, a aptekarz co chwila zacierał ręce, jakby mu się zimno robiło.
 Stanąłem za krzesłem panny Felicyi i szepnąłem jej do ucha:
 — Ciekawym, o czem tam oni mówią?
 — O, ja wiem, żeś ty zawsze ciekawy... co za szkoda, że nie jesteś dziewczyną.
 — Pewnie, że szkoda — odrzekłem.
 — Tak?
 — A tak! żebym był dziewczyną, nie wyśmiewałbym tych, którzy by mnie kochali.
 — Proszę! a ponieważ jesteś chłopcem, więc zapewne kochasz i jesteś za to wyśmiewany.
 — Jakby pani wiedziała.
 — Kogoż to kochasz i kto jest względem ciebie taki okrutny?
 — Panią kocham — odrzekłem poważnie.
 Panna Felicya podniosła rękę, zapewne z zamiarem dania mi porządnego klapsa, a ja zapytałem:
 — Co pani widzi w tem złego? Com ja wi-