Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/97

93

ale ja w śmierć moralną pana Piotra nie wierzę i nie uwierzę, chyba przekonany dowodami.
 Znów zrobiła się cisza, dla całego towarzystwa przykra.
 Tuż za mną zaszeleściło coś; to panna Felicya pocichutku zbliżyła się do drzwi wpół otwartych, oparta rękę na mojem ramieniu i cofnęła mnie w ten sposób, że jedno skrzydło drzwi zasłaniało nas zupełnie.
 Mogliśmy więc niewidzialni być świadkami, a raczej słuchaczami rozmowy. Panna Felicya wstrzymywała oddech, słyszałem wyraźnie uderzenia jej serca.
 Przerwała milczenie pani rotmistrzowa.
 — Widzi ksiądz dobrodziej — rzekła nieśmiało — zaszła sprzeczka, spór, którego byłam świadkiem.
 — O cóż to?
 — O zasady — wtrącił doktór — o zasady! Pan Piotr wypowiadał takie herezye, że wszyscy musieli odwrócić się od niego. Dziś nikt go nie zna i nikt nie podaje mu ręki.
 — Czy nie mógłbym poznać treści sporu?
 — Niech doktór powie! — rzekła pani rotmistrzowa.
 — Wybaczy pani, nie mogę... w sporze byłem stroną.