Strona:Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek.djvu/18

 — O, o, dziadziu! — zawołał po chwili — jest! jest pliszka! dwie pliszki, trzy pliszki, a czwarta czarna...
 — No, to wiedz o tem, żeś zełgał, bo czarnej pliszki jeszcze jako żywo nikt nie widział.
 — A ta, ta, dziadziu, patrzcie!
 — To jaskółka. Wstydź się, Jasiu, taki wielki chłopak jesteś, a jaskółki nie znasz... toć przecie pod strzechami gniazda mają.
 — Dziadziu? — zapytał dzieciak nieśmiało.
 — A co?
 — Prawda to, że jaskółki na zimę czepiają się pazurkami jedna drugiej i topią się w stawie, a na wiosnę żywe z wody wylatują?
 — Nieprawda.
 — Kiedy tak sama Magda powiedziała.
 — O, wielka rzecz. Magda wie tyle, co i ty, a ty tyle, co i ona, oboje zaś nic nie wiecie. Jaskółki na zimę do ciepłych krajów odlatują, a na wiosnę przylatują napowrót.
 — A, dziadziu, czy ja kiedy polecę do ciepłych krajów?
 — Jak w zimie wleziesz na piec, to będziesz miał ciepłe kraje.
 — Ale!?
 — Obaczysz.
 — A czy prawda, dziadziu, że nietoperz człowiekowi we włosy się wkręca i, jak się wkręci, to już go wyjąć niema sposobu?
 — Nieprawda — nietoperz to jest zwierzę, tak jak mysz.