Strona:Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek.djvu/21

o różne dziwne rzeczy pytać, to próżno Piotrzysko głowę łamał, żeby dać odpowiedź.
 Nieraz wieczorem Magda bajki różne lubiła opowiadać, a Jasia wtenczasby nawet kijem nie odpędził — słuchał chciwie i każde najmniejsze słówko pamiętał, a potem ciągle Piotra o duchy, o strachy, o upiory, o dusze pokutujące pytał, aż nieraz stary gniewał się, że sobie dzieciak głowę takiemi rzeczami zaprząta.
 — Ot, lepiejbyś na ziemię spojrzał — mówił Piotr — patrz, oto ziółko rośnie, mówiłem już, jak się zowie, — pomnij-że.
 — Wielka rzecz! rozchodnik.
 — Pamiętaj-że o tem i...
 — Dziadziu... a czy w rozchodniku też jest dusza?
 — Nie wiem. Niema. Co tobie zawsze tylko dusza w głowie? Przeżegnaj się, bo takie myślenie od złego idzie.
 — A złe to także duch, prawda, dziadziu?
 — Pluń i nie wspominaj. Pójdziemy dziś ryby łowić. Jak złapię z kilkanaście, to pójdę jutro do miasta i kupię ci czapkę.
 — Chciałbym.
 — No, to będziesz miał, i jeszcze ci coś kupię.
 — A co, dziadziu?
 — Elementarz.
 — Czy to też do odzienia?
 — Nie. Elementarz jest do uczenia. Książeczka taka, widzisz, co w niej litery stoją. Podług