Strona:Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek.djvu/22

tych liter człowiek może na każdej książce czytać — a to dobra rzecz. Widziałeś kiedy książkę?
 — Widziałem w kościele...
 — Uczyć się chcesz?
 — Chcę, dziadziu — ale, żeby mnie dziadzio nie bił.
 — Za co cię mam bić?
 — Bo Magda mówiła, że nauka bez bicia nic nie znaczy.
 — Głupia Magda — odrzekł krótko Piotr.
 Kupił Piotr elementarz i zaczął Jasia uczyć, pokazując mu drewnianą wskazówką litery, tłómacząc, jak się jedne z drugiemi składają.
 Chłopak pojętny był i w przeciągu pół roku nauczył się czytać wcale dobrze, tak, że już z elementarza nie miał co robić. Wtenczas zabrał się Piotr do nauki pisania. Odbywała się ona zimową porą w izbie u Skrzypków. Na stole leżał kawał papieru, polinjowany ciesielskim ołówkiem, ręką Piotra, kałamarz z atramentem, w którym kilkadziesiąt much utopionych było, i pióra, wyskubane ze skrzydeł gęsi.
 Przy stole pochylony siedział Jaś, a obok niego Piotr, którego pisanie bardzo męczyło. Przy tej czynności Piotr zrzucał z siebie sukmanę, ocierał spocone czoło rękawami zgrzebnej koszuli i oddychał tak ciężko, jak gdyby wielki ciężar na sobie dźwigał.
 Przy lekcji siedzieli zwykle Magda i jej mąż, Mikołaj, oboje niepiśmienni, ale bardzo ciekawi, w jaki sposób nauka się odbywa.