Strona:Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek.djvu/29

leńkim od matki i nie dali zmarnować się, tak chyba teraz zabierzcie mnie z sobą.
 — Nie bój się, Jasiu, nie bój, — rzekł starowina, głaszcząc dzieciaka po głowie. — Nie zginiesz, sieroto, na świecie, nie zostaniesz sam. Bóg będzie nad tobą. Daj-no mi kij, pójdziemy pomaleńku.
 Oparł się rękami na kiju, podniósł, ale po chwili siadł znowu.
 — Nie mogę, nie mogę, — mówił, — całkiem mi nogi jakby odjęło.
 — To siedźcie tu, — rzekł Jasiek, i pędem pobiegł ku wsi. Już się ściemniło prawie całkiem. Chłopiec biegł przez łąki, parę razy w rów wpadł, ale podniósł się zaraz i biegł dalej, bez pamięci, bez tchu prawie.
 Kiedy wpadł do izby Stępniaków, Janowa aż krzyknęła z przerażenia:
 — Jezus, Marja! co tobie?
 Chłopak na razie słowa nie mógł przemówić.
 — Co tobie? co?
 — Nieszczęście jakieś — rzekł Stępniak.
 — Oj! — wyszeptał chłopak — zaprzęgajcie duchem do woza... dziadzio tam, na łące... leżą.
 — Piotr? umarli?
 — Nie... zaniemogli... leżą, wstać nie mogą... zaprzęgajcie duchem, zaprzęgajcie...
 — Ja już od rana miarkowałam sobie, że dziadowina kruchy, — zauważyła Janowa.
 Jan wybiegł na podwórko, wyprowadził konia ze stajenki i zaprzągł, jak mógł najśpieszniej.
 Jaś uczepił się na tyle wozu — pojechali.