Strona:Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek.djvu/36

 — Nawet i pochwalił. Dobrze, powiada, że sierotę do takiej nauki oddasz, aby niech chłopak będzie dobry, to i jemu nikt krzywdy nie uczyni. Pokłoniłem się księdzu i prosiłem, żeby na ciebie miał oko. Powiedział: dobrze, owszem, niech się aby prędzej mały nauczy do mszy służyć, bo staremu dziadkowi, powiada, ręce się trzęsą i często wino rozlewa. Przyobiecałem, że się prędko nauczysz — no, a jak się nie nauczysz, to będzie dla mnie wstyd.
 — Nie bójcie się, dziadziu, cobym się nie miał nauczyć.
 — Ja też tak miarkuję; nazywają cię ludzie głupim, ale mnie się widzi, że to nieprawda.
 — Albo ja wiem.
 — Ha, obaczymy. Jutro pójdziem do organisty... A teraz skocz-no na górę, tam przy ziołach moich węzełek jest nieduży, niby takie zawinięcie...
 — Wiem, dziadziu.
 — Idź-że i przynieś tu.
 Chłopak po chwili powrócił i złożył zawiniątko na kolanach Piotra.
 — Wiesz-że ty, Jasiu, co w tem jest? — spytał stary.
 — Nie wiem.
 — To całe dziedzictwo twoje; jakom je wziął, tak i oddaję.
 — Moje? a skądby ono moje miało być.
 — Po matce twojej zostało. Pieniędzy było trochę, tom dał na mszę za jej duszę, gałganki