Strona:Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek.djvu/37

jakieści, jak były, tak i są — ale one ci na nic, lepiej je oddać Magdusinemu dziecku.
 — Oddam, dziadziu, tylko Magda z łąki powróci.
 — Oddaj, oddaj! tobie po tem nic, a Magdzie błogo będzie, że o jej dziecięciu pamiętasz. Ona też dla ciebie dobra była...
 — Oj, że dobra, to dobra; krzywdy od niej nigdy nie miałem.
 — Tedy, mój Jasiu — mówił dalej Piotr, — z całego twego dziedzictwa pozostała jeno ta oto książka nabożna. Piękny statek i oprawny też galanto, ze złotem wyciśnięciem, a we środku obrazki są. Zabierz-że sobie tę książkę, żebyś się miał na czem pomodlić, jak w kościele będziesz, — a szanuj, a nie zgub, nie utrać, boć to po matce twojej pamiątka. Oto tak, moje dziecko. Zresztą o nic się nie bój. Odziewadło ci siakie takie sprawię, żebyś między narodem, przy kościele będący, grzesznem ciałem nie świecił, żeby ludzie tobą nie pomiatali.
 — Dziadziu! — zawołał Jaś — dziadziu!
 — A co?
 — Patrzcie-no, dziadziu, tu coś napisane.
 — Gdzie?
 — A na książce, na oprawieniu... pisanie jakieści jest.
 — Czytaj-że, cóż tam stoi?
 Chłopak uważnie, przyglądając się niezgrabnym literom, wybąkał powoli te słowa:
 „Kochającej pannie, po chrzcie świętym Anieli, po ojcach Szaraczkównie, ten „Ołtarzyk złoty“ ofia-