Strona:Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek.djvu/48

wsi idzie, przystanął i patrzał — tymczasem ten obcy poczciwem słowem go przywitał:
 — Niech będzie pochwalony!...
 — Na wieki, — odrzekł Jan.
 — Panie Boże dopomóż!
 — Panie Boże zapłać!
 Już Jan ujął za sochę i krzyknął na woły, żeby znowuż w pole odwrócić, gdy ten obcy powiada:
 — Odpocznijcie sobie trochę, Janie.
 — A wy, dziadku, skąd wiecie, że mnie Janem zowią?
 — Ha! widać, że wiem, skoro tak powiedziałem.
 — Ciekawość! a skądże wy, dziadku?
 — Ja ze świata, ale na was wstyd, że starych znajomych oto nie poznajecie.
 Jan zostawił sochę na polu, przeskoczył przez rów i, przypatrując się dobrze podróżnemu, zawołał:
 — Wszelki duch Pana Boga chwali! toć Piotr!
 — A Piotr, Piotr, tylko widać dużom się musiał odmienić, skoro wy, Janie, nie mogliście mnie poznać.
 — Aleć bo wam broda zarosła, jak dziadowi, i po drugie — rychtyk wprost słońca stoicie, że cały blask na was idzie. Ano, mój Piotrze, moi kochani, jakże się macie? gdzieście wędrowali przez te czasy? co się z wami robiło?
 Przywitali się uczciwie, a Piotr rzekł:
 — Wędrowałem ja daleko. Byłem nawet w Warszawie, i za Warszawą, i na Jasnej Górze... Myślałem,