Strona:Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek.djvu/49

że już was oczy moje nie zobaczą, aliści Bóg miłosierny doprowadził mnie jakoś do Zalesia we zdrowiu.
 — A my tęsknili za wami, wspominaliśmy często.
 — Bóg zapłać!
 — I moja kobieta, i Magda, i dzieci — a już najbardziej ten oto wasz sierotka, Jaś.
 — Pamiętałem i ja o wszystkich, i dla każdego pamiątka się znajdzie w tej torbie. — Jakżeż, zdrowi u was wszyscy?
 — Zdrowi, Bogu dziękować.
 — A Jaś?
 — Ho, ho, mój Piotrze, lepsze wyście mieli oczy, niż cała wieś! Wszyscy tego chłopaka głupim nazywali, a on pokazał, co umie.
 — Zwojował co? — zapytał Piotr z przestrachem.
 — Gdzie zaś! owszem, że porządny chłopak i kiedyś będzie z niego pierwszy organista. On i teraz już gra pięknie. Jak raz organista zaniemógł, to Jaś przez całą sumę grał i śpiewał, aż się ludzie wydziwić nie mogli, jako że taki nieduży chłopczyna, — a u kanonika Jaś — oczko w głowie, — i nie dziwota... chłopak sprawny, posłuszny: i do mszy posłuży, i porządek w kościele zrobi, i śpiewać umie po łacinie, jak stary. Bardzo go kanonik lubi, bardzo.
 — Pocieszyliście mnie, Piotrze, dobrą powiedzieliście mnie nowinę.
 — Wy zawsze, Piotrze, za tym znajdkiem?