Strona:Klemens Junosza - Dzień ś. Józefa.djvu/12

westchnieniem nikt przerwać nie śmiał.
 A Janek walczył z wodą... Strumień uniósł już Józię aż do rzeczki wezbranéj. Wir wody zakręcił ją jakby w jakim tańcu śmiertelnym... Zniknęła pod wodą. Jednocześnie zniknął i Janek.
 Rozpacz starca nie miała granic.
 Po chwili, która wydała się rokiem, Janek zapanował nad falą. Wypłynął, trzymając jedną ręką bezprzytomną dziewczynę, drugą zaś walcząc z prądem i starając się dostać do brzegu.
 Posłano po ludzi — zanim jednak pomoc nadbiegła, już Józia leżała na brzegu ocalona, a Janek powoli odchodził ku swojéj stancyjce na folwarku. Nie czekał na podziękowania — spełnił swój obowiązek...
 Józię przeniesiono do jéj pokoiku... Przebrana już, siedziała w głębokim fotelu i zapewniała dziadka, że jest zupełnie zdrową...
 — Dziecko moje jedyne, cały majątek oddam twemu zbawcy. Sam w służbę pójdę, bylem cię tylko miał przy sobie.
 — Niech dziadzio mnie to zostawi — mówiła Józia, któréj rumieńce wracały pod wpływem wzruszenia. — Niech tu przyjdzie Janek.
 Zawołano biednego chłopca, który jak delikwent stanął nieśmiało, zaledwie śmiąc spojrzéć na Józię.
 — Panie Janku — rzekła do niego poważnie — ocaliłeś mi życie...
 — Nie.
 — Jakto nie?
 — Ja panią tylko z wody wyciągnąłem...
 — Więc ponieważ to na jedno wychodzi... chodź tu...
 Zbliżył się o dwa kroki.
 — Tu bliżéj... tak. Teraz klęknij przy tym fotelu... dobrze — a teraz dziękuję ci za życie. — To mówiąc, objęła