Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/112

 — Nic, ja sobie tylko tak powiadam, aby coś powiedzieć... ale, Mateuszu, gdzie wasze słowo jest?
 — W worku...
 — Ho, ho! jakoś bardzo ważne słowo... to chyba nie zające, ale dwa wilki...
 — Trzy zające...
 — Ja was prosiłem o dwa...
 — Cóż zrobić? złapało się trzy...
 — Nie strzelaliście?
 — Nie. Teraz trudno, gajowi się włóczą jak psi; żeby człowiek strzelił, toby ich cała hurma napadła i wzięliby jak swojego. Więc tedy po cichutku się złapało na wnyki. Na przyszły tydzień, skoro doczekamy, będą miesięczne noce, to u siebie za stodołą parę snopeczków owsa postawię na przynętę, przyjdą jak barany pod strzał.
 — Mój Mateuszu, koniecznie trzeba zająców strzelać, bo państwo grymaszą; jak zając nie pokrwawiony, to powiadają, że on swoją śmiercią zdechł... że ja go na polu znalazłem... Akurat, ja nie mam co lepszego do roboty, tylko po polach chodzić i zdechłych zająców szukać! Takie pańskie fanaberye... nie dość, że jedzą zająca, nie dość że jedzą go za niedrogie pieniądze, jeszcze chcą grymasić...
 — Pańska moda.