Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/121

 — Wcale nie, ale chciałbym, żebyście mieli lepszą chęć do wydry...
 — Samo prawie żydowski kołnierz...
 — Co wam do tego? niech będzie czyj chce, abym wam zapłacił...
 Rozstali się dwaj przyjaciele na krótko.
 Po trzech dniach Mateusz znów przyjechał i przywiózł ładne, lśniące skórki z dwóch wyder. Abram wydał okrzyk zdziwienia.
 — Już? — zawołał.
 — A juści, miałem czekać do żydowskich Trzech Króli?
 — Wy chyba ze złym duchem macie spółkę.
 — Ej, nie bajać, jeno wydry brać i płacić... skórki są piękne, a zachodu kosztowały nie mało...
 Po tej tranzakcyi nastąpiła druga, dalej trzecia, dziesiąta i tak przez całą zimę i przez następnych kilka.
 W zgodzie przykładnej był zawsze Abram Pinkt z Mateuszem Sikorą. Chłopu nie uszło żadne żywe stworzenie; które tylko podpatrzył, wyśledził, wyszpiegował, to dostał. Zdradą, podstępem, siatką, samołówką, strzałem, w dzień lub w nocy Mateusz ofiarę swoją zabierał. Abram nieraz myślał, że Mateusz to nie jest