Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/146

 — Mówię jasno. Ot widzisz, mój Maciusiu, dziwić się nie trzeba. W kawalerskich mieszkaniach dyabeł miewa siedlisko, a rozumiesz przecie, że mnie jako osobie statecznej...
 — Cioteczko kochana — rzekł pan Maciej, — proszę do pokoju. Cały dom dla cioteczki otwarty, dla takiego gościa; słowem ręczę, że nie tylko złego, ale wogóle żywego ducha ciocia nie spotka... chyba moją gospodynię starą, Wojciechową, której chyba ciocia o stosunki z szatanem nie posądzi.
 — I ty to mówisz na seryo?
 — Pod słowem, ciociu.
 — No, no, pokazuje się, że cię obmówiono, mój Maciusiu.
 — A cóż mnie to obchodzi?
 — Ale, tak się to mówi. Bądź-co-bądź, źle robisz, że dajesz powody do plotek.
 — Ja? czem?
 — Mój kochany, gdy ktoś ma, tak jak ty, lat... ileż ty masz lat?
 — Trzydzieści sześć.
 — Chryste Jezu! a ja sądziłam, że trzydzieści trzy najwyżej, a wiesz co, mój kochany, że ty się fatalnie starzejesz.
 — Być może, ale nie czuję tego.
 — Trzydzieści sześć, trzydzieści sześć! Na żonatego to nic, to siła wieku, młodość, ale na kawalera! Pomyśl tylko, lada dzień zaczniesz