Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/161

 — Ma się rozumieć że nieładny. Albo rozbój albo inne nieszczęście. Ten koń jest zastrzelony.
 — No, a gdzie są tamte trzy niezastrzelone?
 — Jakie trzy?
 — Przecież ich było cztery.
 — To ty, żydku, znasz te konie? wiesz czyje? — dopytywał chłop.
 — Dlaczego nie mam znać? to konie pana Macieja. On miał jeszcze wczoraj przyjechać do miasta... ja przyjechałem wozem z fornalem. Pan miał być o trzeciej. Ja czekałem, do wieczora czekałem, do rana czekałem, a że dziś piątek, więc już czekać nie mogłem, muszę śpieszyć do domu na szabas. Aj, aj, ktoby się spodziewał takiego nieszczęścia! Gdzie się pan podział? gdzie Wojciech? gdzie powóz i trzy konie?
 Chłop na rzekę wskazał.
 — W tem miejscu głębia — rzekł, — głębia na jakie cztery sążnie albo i więcej.
 — Aj waj! to wy myślicie, że oni się utopili?
 — Nic nie myślę, tylko powiadam, że głębia. Jeśli wlecieli w wodę to się utopili, jeśli nie... to nie. Trzeba będzie powiedzieć wójtowi, żeby kazał rybakom poszukać.