Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/185

 Wsiadł na bryczkę i pojechał ku miastu.
 Jakiś instynkt kazał mu się udać boczną drogą, która od gościńca na lewo prowadziła.
 Ujechawszy parę wiorst drogi, spotkał chłopa. Zatrzymał go i wdał się w gawędę.
 — Wy tutejszy, gospodarzu? — zapytał.
 — A ot z tej wioski, co hen widać.
 — Czy wyście nie widzieli co dziwnego we czwartek po południu, może koło godziny trzeciej, może koło czwartej? Nie widzieliście nic?
 — Widziałem i nie tylko ja, ale i inni ludzie. Był u nas we wsi Niemiec z katarynką. Tak ci wygrywał aż dudniło.
 — Aj! co wy powiadacie! Ja szukam jednego pana, co zginął. On tędy musiał jechać powozem.
 — Może karemi końmi?
 — Tak, tak, właśnie karemi, wielkie, ładne konie.
 — Juści, że ładne, to ładne! Koń w konia duże pieniądze wart.
 — A ile było tych koni?
 — Cztery.
 — Przypomnijcie no sobie, czyście aby dobrze porachowali.
 — A toć nie jestem ślepy... dwie pary koni było, jedna przy dyszlu, druga w lejcu.