Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/186

 — Jakże cztery konie, kiedy jeden zastrzelony?
 — Musi wy, mój żydku, jakoś nie dobrze w głowie macie. Konie szły jak woda, a wy mówicie o zastrzelonym.
 — Kiedy ja go na własne oczy widziałem.
 Chłop ramionami ruszył i odszedł, lecz Icek, zeskoczywszy z bryczki, pogonił za nim.
 — O co się gniewacie? mój człowieku... ja was chcę jeszcze o coś zapytać. Nie darmo... dam wam na wódkę. Powiedzcie mi tylko, czy ten powóz, coście widzieli, miał wszystkie cztery koła, czy tylko trzy?
 — Idźżeż ty sobie do licha! Czyś sam głupi, czy kogo głupim chcesz robić?
 — Co wam to szkodzi, że ja gadam jak głupi? Gadajcie wy jak mądrzy... macie tu dziesiątkę na wódkę... ile było kół? trzy czy cztery?
 — Cztery.
 — To nie ten. Jeszcze jedno słowo. Jak wyglądał stangret?
 — Duży chłop, trochę szpakowaty, z wąsami.
 — Wielkie wąsy miał?
 — Porządne wąsiska, jak miotły.
 — A jak ubrany był?