Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/193

nosi aksamity, ma brylantowe kolczyki... dzieci mają zapewnione posagi... śliczny sen...
 Naraz ktoś go szarpnął gwałtownie za ramię i krzyknął:
 — Icek! Icek!
 Przebudzony nagle, spojrzał wystraszonemi oczami.
 — Co to jest?
 — Icek! — krzyczał powożący Grzegorz, wskazując biczem dróżkę, co od gościńca, po którym jechali, prowadziła w ukos na prawo — patrzaj-no hen... widzisz kare konie?
 Icek podniósł się w bryczce.
 — Dalibóg prawda, na moje sumienie... kare!
 — To nasze konie, z Walentówki.
 — Co wy gadacie, Grzegorzu?
 — W pieklebym je poznał!
 — Jakto nasze? Kiedy naszych było cztery, a ja tu widzę tylko dwa!
 — Patrzajże uważnie... patrz... o! pan sam powozi!
 — Jaki pan?
 — Nasz pan! Pan Maciej z Walentówki... przecie nie jestem ślepy... widzę jak na dłoni.
 — Ja nie widzę — odrzekł Icek, przysłaniając oczy ręką, — to jest ja widzę jakiegoś