Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/219

 — Przyznaję się do winy... ale panna Helena...
 — Otóż masz! cóż znów za panna Helena? Icek mi tu coś bąkał; ale znając twoje usposobienie, nie przypuszczałam nigdy, żeby jakakolwiek panna...
 — Ta, moja ciociu, jest wyjątkowo piękna i dobra.
 — W twoich oczach! Wyperswaduj sobie tę przelotną znajomość, bardzo cię proszę. Ja mam dla ciebie partyę doskonałą; lepszej, żebyś w biały dzień z latarnią szukał, nie znajdziesz. Mówiłam ci przecie.
 — Niechno mnie kochana cioteczka raczy wysłuchać.
 Pan Maciej opowiedział o niespodziewanem spotkaniu i kuzynostwie.
 — Więc to Żernicka! Marya! — zawołała ciotka. — Czemużeś mi tego od razu nie powiedział? Ma racyę, jest z nami zkuzynowana. Mój Boże, znałam ją, kiedy jeszcze była panną. Dawne dzieje... musiała się nieboraczka zestarzeć?
 — Siwa, jak gołąbek.
 — Spodziewam się... starsza ode mnie; a owa Helenka to jej wnuczka, po synu... Znałam i tego syna... pamiętam go wybornie. Bardzobym rada panią Żernicką zobaczyć.