Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/40

 — Cicho! no cicho! — odezwał się chłop — nie potrzeba krzyczeć, ani głośno gadać, bo to las, a w lesie sosny mają uszy... Czekajcie-no...
 Mateusz zdjął z siebie pas rzemienny, wydobył z kieszeni kawał sznura, i związawszy jedno z drugiem, miał czem Abrama wyciągnąć. Zbliżył się do dołu i jeden koniec sznura wpuścił w głąb’.
 — Przewiążcie się w pasie mocno — rzekł, — to was wyciągnę. Też ochota, żeby w wilczy dół włazić... Nie wiem, co wam się na starość przywidziało...
 Mateusz mruczał gniewnie, Abram tymczasem przewiązywał się rzemieniem.
 — Aby mocno związać — radził Sikora.
 — Nu, nu, już ja skrępuję się na moc, na dziesięć węzłów. Oj, Mateuszu, panie Mateuszu, chyba was sam Pan Bóg w to miejsce przyprowadził. Skąd wyście się tu wzięli po nocy?
 — A wy skąd?
 — Ja do Kogucińskiego szedłem za skórkami, i przez tę gęś... niech ją licho porwie!...
 — Ja też do niego. No, związaliście już?
 — Już. Albo czekajcie, jeszcze jeden węzeł... zawsze będzie bezpieczniej. No, już!...