Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/41

 — Ciągnę, a wy rękami i nogami pomagajcie sobie... aby na wierzch.
 — Aj, aby na wierzch!...
 Mateusz oparł się silnie na nogach i ciągnąć zaczął. Nie łatwo to szło, bo Abram był ciężki; uniósł go jednak na pół łokcia w górę.
 Nagle Abram zawołał:
 — Czekajcie!
 — Cóż?
 — Spuśćcie mnie jeszcze na dół... zapomniałem...
 — Czego?
 — Nu, trzeba przecie zabrać gęś... po co ona w dole ma zostawać...
 — Toć nie wasza.
 — Jakto nie moja? czyja ma być?
 — Tego, który dół zrobił.
 — Niech go nieszczęście spotka za ten dół, a gęś moja, bo ją znalazłem; niech choć to mam za moje cierpienie, za strach...
 — Owaryował stary! — mruknął Mateusz, popuszczając sznur.
 Abram namacał przedmiot swych poszukiwań, uczepił go u pasa i zawołał:
 — Nu, Mateuszu, już!
 Chłop wytężył wszystkie siły, pociągnął... ale zaledwie do wysokości łokcia mógł Abrama podźwignąć. Ziemia była pokryta śniegiem,