Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/44

 — Spróbujcie... ja wam pomogę, będę się czepiał rękami i nogami... Mój Mateuszu!...
 — Skoro koniecznie, spróbuję... ale już ostatni raz.
 Owinął sznur koło ręki, oparł się mocno nogami i z całych sił ciągnąć zaczął. Abram gramolił się po ścianie dołu, wykrzykując radośnie:
 — Git, git!... jeszcze trochę... aj, Mateuszu, wy macie moc... wy ciągniecie jak maszyna parowa... wy wielki mocarz... wy jesteście...
 Nie dokończył zdania, gdyż ziemia, naciśnięta ciężkim butem, osunęła się i chłop wpadł do dołu.
 — A niechże cię siarczyste! — zawołał — potrzeba mi było żyda słuchać...
 Abram dygotał z przerażenia.
 — Chyba cię tu na pieprz utłukę, stary cyganie...
 — Wyście mnie już i tak utłukli — jęczał Abram. — Zbiłem sobie drugie kolano... a co teraz będzie? co teraz będzie?
 Chłop milczał.
 — Mateuszu, ja was pytam: co teraz będzie?
 — Będziemy siedzieli w dole, jak wilcy, dopóki nas kto nie wydobędzie. Dobrze mi tak, że głupiego słuchałem... i strzelba tam zo-