Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/65

 Klapnął Abrama w dłoń, aż się rozległo po izbie.
 Żyd się skrzywił, lecz z targu był kontent.
 Koguciński przyniósł z komory skórki; obliczyli, ile za wszystkie razem wypada, przyczem nie obeszło się bez sprzeczek, ale ostatecznie doszli do ładu.
 — No, Bogu dzięki, już! — rzekł Abram — teraz będę mógł spokojnie iść do domu.
 — A, jeszcze nie...
 — Dlaczego?... Przecież wam za wszystko zapłaciłem co do grosza...
 — Należy się jeszcze za gęś.
 — Co?... albo ja u was kupowałem kiedy gęś?...
 — Wszystko jedno... zadusiliście mi jedną tam w dole.
 — Wstydźcie się, panie Koguciński, takie głupstwa powiadać... Gdzie w tem rozum, myśl? Aj, jaką ciężką głowę macie! Wam się należy za gęś, którą miał zjeść wilk... Gdyby ją zjadł istotnie, czy zapłaciłby za nią?...
 — Zdjąłbym z niego skórę.
 — To nie jest moneta.
 — Ja z was też zdejmę kapotę, skoro pieniędzy dać nie chcecie.
 Koguciński spojrzał przy tem tak ponuro i groźnie, że Abram cofnął się przestraszony.