Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/66

 — Ej, stary! — odezwała się baba — tylko Abrama nie strasz.
 — Niech zapłaci za gęś.
 Wywiązała się długa dyskusya, a w końcu stanęło na tem, że Abram tylko czwartą część wartości gęsi zapłaci — chociaż i to wydało mu się bardzo niesłusznem i nieuzasadnionem.
 — Jakże z tymi koralami? — zapytała Kogucińska.
 — Oj, oj! jak pani chce. Kiedy pani będzie w miasteczku, to ja przyniosę i pokażę.
 — Mam ja i dziś właśnie do zrobienia sprawunek — rzekła baba, a zwracając się do męża, dodała: — Zaprzęgnij-no, stary, szkapę do sanek, to pojedziemy. Niema w domu soli, pieprzu też potrzeba... różności...
 Koguciński zaczął się drapać po czuprynie.
 — No, czegóż stoisz? słyszysz, że soli niema w chałupie.
 — Kiedy-bo, widzisz, bez pozwolenia od leśniczego nie mógłbym pojechać.
 — To nie jedź.
 — A jakże będzie?
 — Pojadę sama z Abramem. On zdrożony, to będzie bardzo rad, że mu się okazya trafi.