Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/88

 Zainterpelował też pokątnego doradcę.
 — Panie adwokacie — rzekł, — pan umie wszystkie kodeksy na pamięć?
 — Phi! nawet więcej...
 — Co pan głowę chłopom zawraca temi sądowemi zębami?
 — Nie znasz się, Abramie, na procedurze, lepiej swoich skórek pilnuj...
 — No, właśnie, że ja swojej pilnuję i dlatego pan adwokat nie miał jeszcze, Bogu dzięki, żadnej sprawy ode mnie...
 — Za dużo gadasz, panie Abramie, a to nie jest bezpiecznie.
 — Oj, oj, jak dla kogo... co ja mogę do tego interesu dołożyć? ja chłopom zębów nie wybijam...
 — Ale w sądzie Abram bywa, sprawy ma...
 — Jak czasem. Komu się nie trafi być w sądzie?
 — Z sądu do kryminału niedaleko...
 — No, to po co pan adwokat codzień w sądzie jest?
 — Słuchaj-no, Abramie, to obelga.
 — Jaka obelga, to może być dobra rada, ostrzeżenie.
 — Żebyś ty zmarniał, gałganie...
 — Mnie się zdaje, że to jest prawdziwa kodeksowa obelga...