Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/89

 — To jest tylko przyjacielskie życzenie.
 Rzekłszy to, pan adwokat splunął i odszedł.
 — Widzi mi się, Abramie — rzekł Mateusz, — że was ten kręciciel krzynkę zdyfamował... ja mogę być świadkiem.
 — Na co?
 — Żebym świadczył, jako prawda.
 — I co z tego?
 — Niechby się choć strachu najadł.
 — Po co? Żeby się procesować z każdym psem co szczeka, toby człowiek nie handlował skórkami, nie kupował od was zwierzyny, tylkoby musiał mieszkać koło sądu i codzień tam chodzić...
 — Juści i to prawda.
 — Skoro Abram co mówi, to zawsze prawda. Abram nigdy żadnego fałszu nie robi...
 — No, czasem, jak co kupujecie...
 — Aj, Mateuszu, Mateuszu, sami sprawę macie, koło sądu stoicie, i nie możecie zrozumieć, że co innego jest fałsz, a co innego rachunek. Jeżeli teraz, rano, ja powiem, że jest noc, to będzie fałsz; jeżeli gdy wy żądacie trzy ruble, a ja powiem, że wam się należy tylko półtora, to będzie rachunek. Zając nie jest kuna, a kuropatwa nie sarna; tak samo fałsz nie może być rachunkiem, ani rachunek fałszem...