Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/94

 — Cicho!... zawołać Kogucińskiego...
 Gajowy lasów dominialnych stawił się przed kratkami.
 — Jak się nazywasz?
 — Koguciński Jan.
 — Jesteś gajowym?
 — A juści, prześwietny sądzie.
 — Żonaty?
 Koguciński westchnął ciężko..
 — A dyć...
 — Co ci wiadomo o kradzieży drzewa?
 — Juści wiadomo, że to niczyja sprawka, jeno Mateusza Sikory.
 — Widziałeś?
 — Widzieć nie widziałem, ale wiedzieć to wiem, bo on na takie interesa majster pierwszy...
 — Powiedz mi, świadku, kto ci podbił oko? czy nie ten sam człowiek, który drzewo kradł?...
 — We służbie leśnej, prześwietny sądzie, taka przygoda częsta, ale w tem zdarzeniu nie złodzieje mi znak na gębie zostawili...
 — Któż więc?
 — A to dopraszam się łaski prześwietnego sądu... przemówiłem się z żoną...
 W sali zrobił się szmer, nawet ponury Mateusz uśmiechnął się pod wąsem.