Strona:Klemens Junosza - Goście.djvu/4

 Ja bo mam z tą jejmością na pieńku, różne dawniejsze rachunki, obietnice niedotrzymane, przyrzeczenia rzucone na wiatr. Przecież nie prosiłem o nic. Sama nastręczała się z niemi, sama przychodziła do izdebki uczniowskiej, do kawalerskiego mieszkania.
 — Ucz się, ucz! — mówiła — zobaczysz, co będzie!
 Słuchałem i zobaczyłem w istocie... że nie umiem nic...
 W jakiś czas później znowu się przywlokła, znowu z obietnicą:
 — Żeń się, chłopcze! — mówi — a przekonasz się...
 Ożeniłem się i rzeczywiście nabrałem przekonania, że życie, pomimo wszystkich swoich ponęt i powabów, jest kaducznie ciężkie, że to wielka bryła ołowiu, którą trzeba dźwigać na barkach, idąc ciągle pod górę, bez ustanku, bez przerwy...
 Sądziłem, że już zwodnicza baba zapomni o mnie nareszcie i da mi pokój, ale gdzietam! Nieraz, gdy jestem smutny i zgnębiony, gdy czarne myśli, niby kruków stado, mózg opanują, gdy czuję, że mi życie obrzydło i gdy własną bezsilność przeklinam, nieraz w takich chwilach znów licho babę przynosi...
 Niepytana, nieproszona, wchodzi bez ceremonii, gładzi mnie ciepłą, miękką dłonią po łysinie, śmieje się i szepce:
 — Nie narzekaj, stary, trzymaj się ostro, będzie dobrze!
 — Kiedy? Jakim sposobem?
 Aha! szukaj wiatru w polu! Ledwie obejrzeć się zdołałeś, już jej nie ma. Słychać tylko szelest różowej sukni, a słabiutkie echo powtarza ci wyrazy:
 — Trzymaj się, stary, trzymaj się!
 Słyszysz ten głos dokoła, dolatuje cię zewsząd, możnaby mniemać, że komarów, czy też drobnych muszek gromada, roi się nad głową i że wszystkie te drobne istoty, unosząc się w powietrzu, brzęczą bez ustanku:
 — Trzymaj się, trzymaj!