Strona:Klemens Junosza - Historya o kilku emerytach i jednym fortepianie.djvu/5

bodą i humorem rozkosznego życia na śmieciach..
 Ucztowali téż, ucztowali ci Heliogabale pierzaci: przekupka z przeciwka, rozsypała garść kaszy, była więc świetna biesiada.
 Nie ulega wątpliwości, że kanarek zazdrościł im swobody i wesela, bo osowiał dziwnie i piórka najeżył.
 Nie wesoło było za tém okienkiem podobno.
 Czasem przychodził tam doktór, a częściéj handlarze z workami, aż nareszcie raz przyszedł chłopak od stolarza.
 Na drugi dzień bardzo rano, w pustej uliczce rozległ się turkot jakiś dziwny, nie była to bowiem ani dorożka ani wóz, lecz karawan czarny podskakujący po bruku.
 Na koźle siedział obywatel w trójgraniastym kapeluszu, z cygarem w ustach i nucąc półgłosem popędzał chudego konia karego.
 Téj maści rumaki zapełniają stjnnie cmetarne.
 — Stróżu, ej stróżu! — wołał karawaniarz zatrzymawszy żałobny rydwan przed domkiem.