Strona:Klemens Junosza - Historya o kilku emerytach i jednym fortepianie.djvu/6

 — A co?
 — To tu któś kipnął?
 — A jużci niegdzie. Dobre kobiecisko umarło, rzekł ocierając oczy rękawem....
 — Cóś wam markotno.
 — A wam bardzo wesoło.
 — Widzisz go, będę po każdym może jęczał; cóż to wam się zdaje w jednego konia... jadę i mam płakać? Wysoko to?
 — A na facyacie!
 — Też radość na drugiém piętrze umierać....
 — Ej nie gadajcie człowieku, boć to grzech, pomogę wam i zniesiemy.
 — Cóż to krewna wasza?
 — Krewna nie krewna, ale kobieta dobra była, a tera sierota jedna ostała po niéj...
 — Eh, widzicie, człowiek téż nie pies, ale tak ciągle przy tych nieboszczykach, to żeby człek rano kieliszka wódki nie wypił, toby już i sam chyba pomarł.
 — Juści mata racyę, chodźmy-że po trumnę.
 Kondukt ruszył.
 Czarna trumna z białemi gwoździka-