Strona:Klemens Junosza - Historya o kilku emerytach i jednym fortepianie.djvu/9

to emerytalne nogi pozwalały, ocierał zmęczoną twarz czerwonym jak krew fularem w czarne kraty i nareszcie doszedł do celu.
 Gdy wszedł do ogrodu, siedem rąk wyciągnęło się ku niemu, siedem tabakierek napełnionych różnemi gatunkami tabaki otwarło się z całą uprzejmością dla koleżeńskiego nosa.
 — A, panie Inocenty! spóźniłeś się dzisiaj!
 — Niepunktualny jesteś! coby na to nieboszczyk pan Rafał powiedział.
 — Otóż ja wam powiem, moi koledzy, że była po temu przyczyna i ważna.
 — A cóż takiego, mówże, co ci się tam stało.
 — Oto jak widzicie, wracam wprost z Powązek.
 — I pewnie z pogrzebu?
 — Istotnie, przecieżbym tam na wesele nie chodził.
 — Kogoż to chowałeś? kolego.
 — Oto wam w krótkości opowiem. W tym domu gdzie jestem rządcą, mieszkała wdowa po urzędniku z prowincyi: trudniła się szyciem i sprzedawała resztki z lepszych czasów, aż na-