Strona:Klemens Junosza - Leśniczy.djvu/16

LEŚNICZY.

OBRAZEK WIEJSKI

PRZEZ

Klemensa Junoszę.

---

(Dalszy ciąg.)

 Spostrzegłszy nieznajomego, Anielcia zarumieniła się; zatrzymała konie przed domkiem i w zakłopotaniu nie wiedziała co dalej czynić.
 Młody człowiek zbliżył się ku przybyłym.
 — Domyślam się — rzekł — że państwo przybyli do pana Kalińskiego, mego stryja. Jest on w tej chwili w lesie, ale niedługo powróci. Poślę po niego. Może państwo raczą zejść i spocząć w domku. Konie każę wyprządz i odprowadzić do stajni... Walek!
 W tej chwili przybiegł ten sam chłopiec, który poprzedniego dnia z ustnem poleceniem od Kalińskiego przychodził.
 Wziął z rąk Anielci lejce, a młody człowiek dopomógł panu Ludwikowi wysiąść.
 — Z kimże mówię? — zapytał niewidomy.
 — Jestem Adam Kaliński — odrzekł młody człowiek — student medycyny, przyjechałem odwiedzić mego stryja.
 — A więc syn Michała?
 — Tak panie; pozwoli pan, doprowadzę go do pokoju lub do ławki przed domem... gdzie szanowny pan woli.
 — Lepiej na dworze, trzeba korzystać z ostatnich uśmiechów słońca, gdzież Anielcia?
 — Jestem ojczulku tu, przy tobie, jak zawsze.
 — W tej chwili poślę po stryja — odezwał się młody człowiek. — Wyobrażam sobie, jak się ucieszy, tak pragnął pana widziéć.
 — Poczciwy, szczery przyjaciel!
 — A mnie to pan Kaliński widziéć nie pragnął? — wtrąciła z przekąsem Anielcia.
 — Owszem i o pani wspominał, ale nie przypuszczał, że pani tu przyjedzie. Radość jego będzie podwójna zatem.
 Młody Kaliński liczył dopiero dwadzieścia kilka lat życia.
 Był szczupły, wysmukły, zgrabny i odznaczał się niepospolitą, prawdziwie męzką urodą. Rysy twarzy miał regularne, oczy duże, pełne życia i myśli. Po nad wysokiem, gładkiem jego czołem wiły