Strona:Klemens Junosza - Leśniczy.djvu/3

 — Masz do czytania co? — spytał.
 — Tak, ojczulku.
 — Gdzie my jesteśmy, Anielciu?
 — W ogrodzie, pod jodłą, gdzie ojczulek tak lubi siadywać...
 — To dobrze. Wszak słońce jeszcze świeci?
 — Świeci, ojczulku...
 — Ja to czuję... a szmer, który do uszu moich dochodzi, to jest szmer rzeki, prawda?
 — Tak, ojczulku, rzeka zawsze szemrze, a tu szczególniej, bo brzeg płaski, a na nim mnóstwo kamyków i muszli.
 — Czy ty jeszcze, Anielciu, zbierasz muszle jak dawniej?
 — Nie. Robiłam to będąc dzieckiem, ale teraz, gdy jestem już panną dorosłą...
 — Ty dorosłą panną! — rzekł z uśmiechem — któż ci to powiedział?
 — Ciocia.
 — A czy ty ładna jesteś, Anielciu?
 — Nie wiem — odrzekła, oczy spuszczając — ciocia mówi, że jestem bardzo podobna do nieboszczki mamy.
 — O! w takim razie jesteś niezwykle piękna, ale ja już urody twojej nigdy nie zobaczę... Jakie książki przyniosłaś z sobą?
 — Te trzy, które leżały na stoliku, przy łóżku ojczulka.
 — Pismo święte, Skarga i Mickiewicz. Otwórz którąkolwiek i przeczytaj mi co chcesz.
 — Ale którą?
 — Którąkolwiek i gdzie się otworzy.
 Dzieweczka poezye wzięła i zaczęła czytać dźwięcznym głosem: