Strona:Klemens Junosza - Leśniczy.djvu/6

LEŚNICZY.

OBRAZEK WIEJSKI

PRZEZ

Klemensa Junoszę.

---

(Dalszy ciąg.)

 — Ah! ojczulku — zawołała, klaszcząc w dłonie — jak to dobrze! Pojedziemy razem, będziemy rozmawiali przez całą drogę, ja ojczulka powiozę doskonale.
 — Umiesz powozić?
 — Znakomicie... nasze koniki są mi bardzo posłuszne.
 — Kiedyż pojedziemy, Anielciu?
 — Kiedy ojczulek każe, rano, po obiedzie, przed wieczorem...
 — Chciałbym jak najraniej, przed powrotem pana Hieronima. Im wcześniej tem lepiej.
 — Więc o wschodzie słońca!
 — O wschodzie... a co niebo zapowiada na jutro? Przecież ty, gosposia, powinnabyś znać się na tem.
 — Zdaje się, że niebo dobrze wróży, a zresztą niech ojczulek sam osądzi. Słońce schowało się za las; widać jeszcze cząstkę jego tarczy czerwonawej, od tej tarczy w górę i na obie strony rozchodzą się promienie szczerozłote, niebo jest czyste, lazurowe, a maleńkie białe chmurki płynące wysoko w powietrzu, nabierają barwy różowej. Taki zachód podobno pogodę zapowiada.
 — Niezawodną.
 — Teraz, ojczulku, słońce już całkiem za lasem; czerwoność blednie, złota przybywa, tworzą się na zachodzie smugi seledynowe, przecudne.
 — Moje ty oko! — odezwał się niewidomy — ty mi chcesz jasność przywrócić. Gdzie jesteśmy teraz?
 — Nad rzeką. Zdaje się, że powoli ona płynie, a jednak pieni się przy brzegu.
 — Pieni się gdzie płytko, a głębia milczy poważnie... Słyszysz?
 — Co?
 — Śpiew... daleko, bardzo daleko.
 — Jaki ojczulek ma słuch bystry! ja nic nie słyszę.
 — Mam słuch dobry istotnie; jest to jakby wynagrodzenie za krzywdę jaka się oczom moim stała. Nie widzę nic, ale najlżejsze szmery uchem łowię. To ktoś w górze rzeki śpiewa, może rybak, ale czemuż tak tęskno zawodzi?
 — I ja teraz słyszę, przybliża się; rzeczywiście śpiew smutny.
 — Wszystko jest smutne na świecie.
 — Ah! ojcze! kto tak mówi!?
 — Dalekoż ten rybak?
 — Mignął się na zakręcie, koło wyspy, a teraz zasłoniły go wierzby. Z prądem płynie, więc niedługo tu będzie.
 — Ciekawym kto to?