Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/105

Ta strona została uwierzytelniona.

o przyszłość spokojne. Zdziwiło mnie to, bo Staś zimny jest zazwyczaj i obojętny i nie słyszałam nigdy, żeby o kimkolwiek z taką odzywał się czcią i sympatją.
— Nie wiele więcej wiem od pani — rzekł Stefan — wiem, że pojechał... że prosił mnie, abym podczas jego nieobecności czuwał nad wami, żebym w razie jakiej potrzeby dopomógł. Nawet dziś mam zamiar pomówić z rządcą i wybadać go oględnie, czy gospodarstwo idzie jak należy i czy jakich pilnych potrzeb nie macie.
— Według tego, co od cioci słyszę, to obecny stan interesów naszych ma być opłakany, ale mnie o to nie idzie. Jestem przecież córką gospodarza i to gospodarza dobrego, pomagałam ojcu częstokroć w prowadzeniu rachunków i pochlebiam sobie, że znam się trochę na tem. Otóż znając się, wiem, że tak zasobny, tak porządnie administrowany mająteczek, jak Karczówka, nie da się zgubić tak prędko, i wreszcie nie idzie mi wcale o straty pieniężne, gorzej bolą moralne... — gorzej boli rozczarowanie i zawód.
Stefan westchnął.
Idąc powoli, młodzi ludzie zbliżali się coraz ku dworkowi — o kilkanascle kroków odedrzwi Celinka zatrzymała się.
— Panie Stefanie — rzekła głosem cichym i pieszczotliwym — wierzyłam ci zawsze, że mnie kochasz, nigdy nie żądałam od ciebie ani poświęceń, ani dowodów przywiązania, ale w tym razie, gdy izie o człowieka tak na sercem bliskiego — o bata.
— Rozkazuj więc pani — rzekł Stefan.
— Nie, kochny przyjacielu, jam nie do rozkazywania stworzna, ja mogę tylko prosić, serdecznie prosić, ratj go, ratuj brata... naszego — dodała ciszej.