Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/114

 — A czy niewiadomo panu, dużo tam tego zboża na ogół sprzedano?
 — Alboż ja wiem? mnie się zdaje, że nawet nie będziemy mieli tyle wszystkich zbiorów, nie mówiąc już nic o zasiewie, ordynarji i o tem, co na własny użytek potrzeba.
 Regent przeszedł się kilkakrotnie po pokoju.
 — To źle, to bardzo źle — mruczał pod nosem.
 — Tak, tak, panie regencie, to casus paskudeus — przytwierdzał rządca — bo to łatwiuteńko jest w takie błoto wleźć, ale wyleźć z niego, jak dla mnie przynajmniej, nie sposób — ja straciłem głowę ze szczętem!
 — Regent uśmiechnął się.
 — Bój się Boga, panie Kajetanie, nie zróbże tego co mówisz i nie strać głowy ze szczętem, bo któżby gospodarstwo w Karczówce prowadził?
 — Dobrze to panu regentowi śmiać się, ale mnie djabelnie gorzko w takiem położeniu. Mie mam wyobrażenia jak sobie radzić...
 — Więc powiadasz pan, że wasza kasa pusta?
 — Jak stodoła na przednowku, panie regencie.
 — I rata Towarzystwa Kredytowego nie zapłacona?
 — Grosza złamanego na to nie mam.
 — A nie próbowaliście zkąd dostać?
 — My nie, ale dobrzy ludzie próbowali nam dać... Tylko widzi pan regent dobrodziej, nijako