Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/145

 Panny usiłowały jeszcze zatrzymać gościa, ale ten nawet słuchać nie chciał.
 — Dobrze wam mówić, moje dzieci, jutro możecie spać dokąd się wam podoba, a ja mam zatrudnienie od rana. Ale mniejsza — stało się. Chciałem tylko, zanim się szanowny Maciuś wygrzebie, prosić was, moje państwo, żebyście mi zaraz jak pan Stefan powróci, dali znać. Bardzo wdzięczny wam będę.
 — Owszem, nie zaniedbamy tego uczynić.
 — A kiedyż się go spodziewacie? Panno Celino, asińdźka musisz bo o tem coś wiedzieć?
 — Nic a nic nie wiem, proszę księdza kanonika, i niespokojną bardzo jestem.
 — No, uspokój się, moje dziecko, uspokój, nic im obudwom nie będzie — powrócą.
 Maciek nadspodziewanie prędko dał się obudził i zajechał. Kanonik, pożegnany serdecznie, w płaszcz się otulił i zasiadł na swej szerokiej ryce. Konie ruszyły.
 Noc była piękna, niebo gwiazdami usiane, wietrzyk trącał gałązkami drzew przydrożnych. Gdy już z pół mili drogi ujechali, ksiądz odezwał się do swego stangreta:
 — Maciek! słuchajno, Maciek!
 Maciek uparcie milczał. Kanonik trącił go w łokieć.
 — Maćku, Maćku! a nie spijże tak, bo jeszcze spadniesz na ziemię i potłuczesz się...
 — Ej, prosę jegomości dobrodzieja, dyć jo nie spię... Gdzieby ta zaś w drodze cłek społ?
 — A dlaczegoż nie słyszysz, jak cię wołać?
 — Bo mi było krzynkę markotno i takem się jeno zamedytował paskudnie.
 — O czem, mój Maćku? zmartwienie jakie masz?
 — Nie, prosę dobrodzieja, jeno mi się cościć niedobrego śniło...