Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/154

 Pani Karwacka wydobywszy okulary z kieszeni, list czytać zaczęła. Celinka tymczasem machinalnie przerzucała gazety.
 Oczy jej błądziły po długich szpaltach dzienników, ale myśl była daleko.
 Nagle drobna jakaś wiadomostka wpadła jej w oczy. Czytając ją, Celinka zbladła jak płótno i z przerażającym okrzykiem upadła bezprzytomna prawie.
 — Co to? co to? — zawołała pani Karwacka.
 — Mój Boże! Celinka zemdlała! — krzyknęła Mania.
 — Biegaj prędzej po wodę!
 Mania wybiegła natychmiast. Pani Karwacka usiłowała jak mogła ratować Celinkę.
 Biedna dziewczyna oniemiała z przerażenia, blada jak płótno leżała na sofie, na którą ją ciotka przeniosła.
 Zdawało się, że życie zupełnie w niej zamarło.
 Usta dziewczęcia były blade, oczy przymknięte, nie oddychała prawie. Gdy Mania z wodą przybiegła, pani Karwacka zwilżyła czoło i skronie zemdlonej. Celinka otworzyła oczy...
 Spojrzała dokoła wzrokiem błędnym prawie i spazmatycznym wybuchnęła płaczem.
 — Co to jest? przez Boga żywego, co to? — wołała pani Karwacka.