Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/16

 — Daj to Boże! daj to Boże, szczerze sobie tego życzę, chociaż wątpię...
 — A nie! panie regencie, nie wątpij, proszę cię. Wiedźcie moi kochani, że historja o marnotrawnym synu nie kończy się na biblji. Powtarza się ona w życiu bardzo często, na każdym kroku prawie.
 — Tak i przypuszczaćbym rad, chociaż to różnie bywa na świecie.
 — Święte słowa, złote słowa, anielskie słowa! — zawołał pocztmajster — ja, żebym tak miał ze sto włók, tobym się tak do nich przywiązał, aż miło. Jużby mnie ztamtąd nawet minami nie wysadził, chyba, żeby porządnie zapłacili.
 — Nie wątpię o tem; to też i pan Stanisław, jak sądzę, zainteresuje się ziemią, na której mu gospodarować teraz wypadnie.
 — Ja już coś wiem o tem — zawołał pocztmajster z miną tajemniczą.
 — A co?
 — Ja wiem, o wiem, że pan Stanisław bardzo się ziemią interesuje.
 — Mówił panu o tem?
 — Nie.
 — Więc zkąd.
 — Prosta rzecz, bo mi się pytał po czemu teraz płacą za włókę?
 — Tyle tylko...
 — Owszem, interesował się więcej jeszcze, bo nawet był ciekawy co do cen dzierżawnych, praktykowanych w okolicy.
 — Czegoż to ostatecznie dowodzi — rzekł doktor — pytał się zapewne bez celu, ot tak, byle coś mówić, zanim się pański Maciek z za-