Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/171

 — Więc prawda co w gazecie?
 — Najszczersza.
 Z piersi Celinki wydobył się okrzyk.
 Ciotka uspakajać zaczęła.
 — Nie trwórz się Celinko — mówiła — nie taki djabeł straszny jak go malują.
 — Ale, cioteczko, czy Staś żyje?
 — Żyje, moje dziecko.
 — Rana niegroźna?
 — Żyć będzie, powróci, nacieszysz się jeszcze tym gagatkiem, nacieszysz — ja tam zawsze powiadam, że co ma wisieć to nie utonie...
 — Co ciocia mówi?
 — Cóż tam mówić, w depeszy było trzydzieści wyrazów, a wy chcecie żebym wam całe godziny opowiadała. Zresztą na co? Wiadomość dobra, Stasiowi lepiej — oto i wszystko.
 — A Stefan? — zapytała nieśmiało Celinka.
 — Zobaczysz go za kilka dni może.
 Celinka wstała od stołu, żeby ukryć wzruszenie i poszła do otwartego okna. Wychyliła się przez nie, patrzyła na kwiaty, na rosę drgającą jeszcze na trawkach, ale nie widziała ani kwiatów, ani jasnych promieni słonecznych, w których kąpała się ziemia, niedawno przebudzona ze snu.
 Jej dusza znajdowała się w tej chwili daleko, bardzo daleko od Karczówki.