Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/174

 — W takim razie będzie i dla mnie ciekawy, wszakże ta droga do naszego domu prowadzi.
 Siostry usiadły na wzgórku i patrzyły.
 — Nieznośny guzdrała! — Mówiła niecierpliwie Mania — żeby też tak się wlec szkaradnie.
 — Eh, to pewnie żyd ze smołą jedzie.
 — Nie, widzę wyraźnie, że to powóz — ale patrz Celinko... zatrzymuje się... staje.
 — Rzeczywiście.
 — Teraz ktoś wysiada i idzie pieszo.
 — Skręca na naszą drogę...
 Celinka przypatrywała się pilnie idącemu człowiekowi. Nagle zarumieniła się mocno, uchwyciła siostrę za rękę i ściskając ją silnie, szepnęła:
 — To on, Manieczko, to on, o milę bym go poznała... to Stefan!
 — Ach, teraz rozumiem: to on! a ten drugi w powozie to brat nasz, to Staś!
 Siostry szybko pobiegły naprzeciw. W miejscu gdzie droga skręcała ku dworowi, spotkały Stefana.
 Młody człowiek uchwycił rękę Celinki i pocałunkami ją okrywał.
 — Przywiozłem go — rzekł — przywiozłem nareszcie, a doprawdy niełatwo to przyszło, wiele przecierpiał.
 — Bieżmy, spieszmy do niego! — zawołała Mania.
 — Nie, nie panno Marjo, nie można. Właśnie jadąc rozmyślałem całą drogę, jakby panie uprzedzić, ale los szczęśliwy nadarzył, żeście bezwiednie zapewne wyszły naprzeciwko.